همسرم دوستی داره به اسم سعید که حدود دو سال پیش برای ادامه تحصیل به کانادا رفت. این آقا سعید اینا شما لی اند و شمالی ها هم که همه خوب و مهربون. وقتی سعید ایران بود یک بار من و همسرم رفتیم خونه شون و حسابی هم شرمنده پذیرایی مامان و بابای سعید شدیم. بعد از رفتن سعید هم ارتباط تلفنی با پدر و مادرش داشتیم . تا اینکه یک ماه پیش که رفتیم شمال یه سری هم خونه سعید اینا زدیم. وقتی تلفن زدیم مامانش خیلی خوشحال شد. فرداش هم که رفتیم خونشون مامان سعید چقدر پذیرایی کرد. فیلم رفتن سعید رو برامون گذاشت و تمام عکسهایی رو که تو این مدت فرستاده بود بهمون نشون داد. تازه برامون تعریف کرد که تو این مدت چقدر از دوستای سعید و حتی خانمهای دوستای سعید که از خارج آمدند به خانواده هاشون سر بزنند به دیدن آنها هم آمده اند (از بس این خانواده خوب و مهربونند). خلاصه کلی پذیرایی کردند و تازه عصر هم که می خواستیم برگردیم نمی گذاشتند و می گفتند شب بمانید. کلی هم سوغاتی به ما دادند و وقتی که ما پیش ماشین هایی که بین دو شهر مسافر جابجا می کنند پیاده شدیم تازه فهمیدیم که پول تاکسی تلفنی را هم حساب کرده اند. دیگه آنجا ما پیش اینهمه لطف و مهر بونی و محبت واقعا شرمنده شدیم. آخه آدم  می مونه که چطور این خانواده اینقدر مهربون هستند.آنوقت من وقتی می خواهم کمی مهربانی کنم ترازو بر میدارم که یک وقت زیاد نشود. امیدوارم که بتوانم روزی ذره ای از محبت های آنها را جبران کنم.


حالا بشنوید از اینطرف. چند شب پیش تلفن زنگ زد.
مامان : پریسا فردا میآیی اینجا دوستهای خواهرت قرار است بیایند؟
  من  : مامان جان من فردا کلاس دارم تازه یکی دو تا کار هم دارم که فردا حتما باید انجامشان بدهم . مگر شما فردا  قراره جایی بروید؟
مامان : نه . ولی حوصله شونو ندارم!
   من :


ترو خدا می بینید مامان منو با مامان  سعید رو.